ΑΥΤΙΣΜΟΣ - ΓΕΝΙΚΟ Ή ΕΙΔΙΚΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ; - Η ΜΕΓΑΛΗ ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ
Είναι απολύτως φυσιολογικό και δικαιολογημένο το άγχος που αισθάνεται η πλειοψηφία των γονέων για την μετάβαση του παιδιού από το μικρόκοσμο της οικογένειας, στο νέο σχολικό περιβάλλον του νηπιαγωγείου. Η αγωνία των γονέων περιστρέφεται τόσο γύρω από την ομαλή ένταξη του παιδιού στην ομάδα των συνομηλίκων του, όσο και γύρω από τις ικανότητες και δεξιότητες τις οποίες θα πρέπει να αναπτύξει για να μπορέσει να ανταποκριθεί επιτυχώς στην σχολική καθημερινότητα.
Τι γίνεται όμως όταν το παιδί ανήκει στο Φάσμα του Αυτισμού και υπάρχουν οι διαπιστωμένες δυσκολίες στον τομέα της Κοινωνικότητας, της Συμπεριφοράς και της Επικοινωνίας;
Σίγουρα η επιτυχής ανταπόκριση του παιδιού με αυτισμό σε ένα νέο - και έξω από την μέχρι πρότινος εκμαθημένη καθημερινότητά του- περιβάλλον, αποτελεί πηγή επιπρόσθετου άγχους για τον γονέα, ο οποίος κατέχει ενεργό ρόλο στην εκπαίδευση του παιδιού του. Όταν έρθει η μεγάλη ώρα της απόφασης εκεί γύρω στην ηλικία τον 5 ετών, όπου ο γονέας θα βρεθεί σε δίλλημα σχετικά με την εκπαίδευση του παιδιού του, η έγκαιρη και αξιόπιστη ενημέρωση του θα αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο που θα βοηθήσει στην παροχή όλων των μετέπειτα υποστηρικτικών κινήσεων προς το παιδί του που έχει αυτισμό.
Η επιλογή φοίτησης του παιδιού με αυτισμό πραγματοποιείται ανάλογα με το επίπεδο λειτουργικότητας του, είτε σε Ειδικό είτε σε Γενικό Νηπιαγωγείο (σε Τμήμα ένταξης: εξατομικευμένη παρέμβαση σε χώρο εκτός τμήματος για κάποιες ώρες ή με Παράλληλη στήριξη: παρέμβαση εντός του τμήματος από ειδική νηπιαγωγό που βρίσκεται δίπλα στο παιδί όλες τις διδακτικές ώρες)
Τρία είναι τα σημαντικά σημεία στα οποία οφείλει να δώσει έμφαση ένας γονέας που έχει παιδί με αυτισμό πριν λάβει την μεγάλη απόφαση σχετικά με την φοίτηση του παιδιού του.
Έγκυρη αξιολόγηση των αδυναμιών και δυνατοτήτων του παιδιού
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ειδική Αγωγή στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Βόλου από όπου αποφοίτησε το 2009. Κατά την διάρκεια των σπουδών της το ερευνητικό της ενδιαφέρον παράλληλα με την αγάπη της πάνω στα θέματα ισότιμης πρόσβασης των ατόμων με ειδικές ανάγκες στον Πολιτισμό, την οδήγησαν στην εκπόνηση της διπλωματικής της εργασίας:«Μουσειακή Πρόσβαση και Άτομα με Σοβαρά Προβλήματα Όρασης», καθώς επίσης και στην εισήγησή με τίτλο "Μια καινοτόμος δράση σχετικά με την πρόσβαση ατόμων με σοβαρά προβλήματα όρασης σε μουσειακά εκθέματα", που συμμετείχε στο 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ειδικής Αγωγής.
Αρχικά δίνουμε τη δυνατότητα στα παιδιά να περπατήσουν σε όλο το διαθέσιμο χώρο (της τάξης ή της αυλής) με όποιο τρόπο θέλουν, μόνα ή με παρέα, με μουσική ή χωρίς. Σταδιακά δίνουμε περισσότερες οδηγίες, όπως το να περπατήσουν προς όλες τις κατευθύνσεις, να διανύσουν μια απόσταση με βήματα γίγαντα/ νάνου/ βάτραχου κ.τ.λ., να κινηθούν στο χώρο αργά ή γρήγορα ανάλογα (ή και αντίστροφα) με την ένταση της μουσικής, να περάσουν πάνω από φανταστικά εμπόδια στο χτύπημα του ταμπουρίνου, να γίνουν «αγάλματα» στο «στοπ» κ.ά. Επίσης, μπορούν κάθε φορά που συναντούν εμπόδιο (άνθρωπο ή έπιπλο) να αλλάζουν κατεύθυνση. 
Στο παιχνίδι αυτό τα παιδιά παρατηρούν το χώρο, αλλά και την στάση και θέση άλλων σωμάτων στο χώρο.Αρχίζουν να περπατάνε ελεύθερα και στο "στοπ" μένουν ακίνητα. Τότε λέμε το όνομα ενός παιδιού, το οποίο θα πρέπει να διαλέξει ένα από τα "αγάλματα" που του αρέσει, να σταθεί δίπλα του και να το μιμηθεί. Μετά το παιχνίδι αρχίζει πάλι από την αρχή. Διαφορετικά το παιδί – «άγαλμα» που επιλέχθηκε «ζωντανεύει» και με τη σειρά του επιλέγει άλλο «άγαλμα» για να πάρει τη θέση του, έως ότου όλα τα παιδιά αλλάξουν θέση.
Τα παιδιά περπατάνε ελεύθερα στο χώρο. Με το«στοπ» το κάθε παιδί πιάνει το χέρι του διπλανού του κι έτσι όλα μαζί σχηματίζουν ένα «κουβάρι».Στη συνέχεια προσπαθούν να ξεμπερδευτούν χωρίς όμως να αφήσουν τα χέρια τους. Συνειδητοποιούν το χώρο που καταλαμβάνουν (μικρότερο όταν είναι κουβάρι, μεγαλύτερο όταν ξεμπερδεύονται) και το χώρο που υπάρχει ανάμεσα στο δικό τους σώμα και των άλλων.
